حرف اخر

تمام شدم .مثل برفی که اخرین چکه های لب شیروانی را می شمارد .دنیایی که وقتی درد و خوشحالیش

برات یکیه ،

مثل ادمای  بی روح  میونی که اخرین تلاششو میکند که به گودال نیستی آخرین چنگ رابزند ولی نا امیدانه فرو

میریزد .

 سخته  خیلی سخته  بفهمی برای دنیایی که ساخته بودی حالا دیگه  هیچی نیستی و فقط دور شدنت را ارزو

میکنند .

این سخترین چیزیه که باید بشنودی .

کاش میشد از دردی نوشت که قابل گفتن باشد .آرزوی رسیدنی که هر روز زمزمه قلبت بود ولی از روزی ترسیدی

که می دونستی می رسد و اونو دفنش کردی توی قلبت .

سخته دوست داشتنی که بهترین حالت را دور شدن و هجران بدوند . ولی از دردی که به جا موند و شکستی که

همه چیز را از بین برد نمی توان به راحتی گذشت

از دردی که دورن سینه ات سنگینی میکند و ارزویی که شکست و دستانی که منتظر ماند و قلبی که هنوز خون

الود و زخمیه .

دیگه اینجا حرفایی وقتی رونق داشت که بشد حرفی برای گفتن داشته باشی .

حتی فراق ولی وقتی فراق به یاس و نامیدی تبدیل میشد و ملزم به هجران میشی دیگه حرفی برای گفتن نمی

موند

 جز فرو خوردن تمام دردها و بسته شدن تمام حرفایی که روی سینه ام سنگینی میکند .

و حالا باید بری چون

به قولی :

خدانگهدار