ستاد شهریار به دختری به نام لاله در همسایگی‌شان علاقه مند بود اما نمی‌توانست این علاقه را بیان کند، او برای مدتی از شهر دور شد و همواره به یاد این دختر ماند تا آنکه اسباب بازگشت فراهم شد .
به تهران بازگشت و با دلی پر از امید و بیم به سوی خانه رفت.اما وقتی به خانه رسید ٬ غرق در ماتم و اندوه شد چراکه٬ مرگ دختر همسایه ٬ لاله ٬ را باید باور میکرد و …..
٬ دختر پاک و معصومی که عمر کوتاهش همچون عمر گل لاله به سر آمده بود.
شهریار مات و مبهوت به پارچه های سیاه عزا نگاه می کرد و به عمر کوتاه لاله افسوس می خورد.
ماجرا وقتی برای شهریار غمبارتر شد که نامه ای از لاله را مرور کرد یعنی نامه ای که د دختر از ترس رد علاقه دختر به شهریار تنها راه بیان صحبتش بود . در آن نامه دختر خواسته بود هر وقت نامه را خواند پاسخ دهد .
او با دلی شکسته قدم به خانه گذاشت و همان شب در آن خانه ی سرد و ساکت سرود
……
داغ لاله
بیداد رفت لاله‌ی بر باد رفته را یارب خزان چه بود بهار شکفته را
هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید نو کرد داغ ماتم یاران رفته را
جز در صفای اشک دلم وا نمی شود باران به دامن است هوای گرفته را
وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود آخر محاق نیست که ماه دو هفته را
برخیز لاله ٬ بند گلوبند خود بتاب آورده ام بدیده گهر های سفته را
ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین بیدار کردی آن گل در خاک خفته را
گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست تب موم سازد آهن و پولاد تفته را
گردون برات خوشدلی کس نخوانده است اینجا همیشه رد و نکول است سفته را
این گوژپشت ٬ تیر قدان راست تر زند چندین کمین نکرده کمانهای چفته را
یا رب چها به سینه ی این خاکدان دراست کس نیست واقف این همه راز نهفته را
راه عدم نرفت کس از رهروان خاک چون رفت خواهی این همه راه نرفته را
لب دوخت هر که را که بدو راز گفت دهر تا باز نشنود ز کس این راز گفته را
لعلی نسفت کلک در افشان شهریار در رشته چون کشم در و لعل نسفته را
وقتی دیدی تنـها شدی ...